Ik bün mal op dei Jagd un kam so Klock negen torüch. Do treckt dar wat vöröwer, dat hett'n arig groten Kopp as so'n Fürkugel un'n helln Streifen achter sik as so'n lütten Binnelbom lang. Ik weer in't Basthorster Redder, do seh ik dat heel un deel ganz sied vör'n Wohl lank trecken. As ik tau Hus kam, vertell ik Varrer un Murrer dat. "Dat is dei Drak west", sä'n sei. Ik gah noch tau Dörp. Do seggt 'n ol Fruch tau mi: "Hest du den Draken ok seihn?" - Varrer treckt sich abends mal ut vor dei Kuus. Do süht hei'n hellen Schatten op'n Fotborrn. Hei kiekt ut, un do treckt dei Drak dar lank. "Ik harr den Hinnersten blank maken müßt", sä hei, "un ut'n Finster Holn, denn harr ik dat hadd, wat he drägen deed. Denn mutt hei dat afladen, un denn liggt dat dar. Dar dörf'n awer den Hinnersten nich tau wied rut holn, nich ünner dei Oes ut. Denn bcsmert hei den Hinnersten mit Teer". - Bi'n Burn hier in'n Dorp schult dei Drak kamen un wat bringen. Dei Diern is mal abends bi tau Kaffeekaken, do fallt dar'n Klumpen Für ut dei Luk. Dei Bur nimmt'n Sackschört un smitt dei dar öwer un nimmt dat mit weg. Dat is Geld west. - Min Murrer hett hier op'n Sted deint, un dat is in'n Sommer, un dar is kein Korn Hawern mihr in'n Hus west. Sei geht abends ut, un as sei werrer tau Hus kümmt, liggt dar'n Sack Hawern op dei Vördeel, dar is sei öwer stölkt. Den'n hett dei Drak, dei Swart, dar henbröcht hadd. - Mal sünd wi op'n Dörp, verteil mi'n oln Mann, do treckt dei Drak na dat ein Hus rin. Do harrn wi em hebb'n kunnt. Wi harrn hengahn müßt, den Schrubenslötel nehmen, ein Rad von'n Wagen kriegen un verkihrt üm werrer fastdreihn. Denn harr dei Drak nich rut kamen kunnt, denn weer hei as Für ut dat Dack rut kamen, un dat Hus weer afbrennt.

(Aus Kasseburg.)

1930/4 - 153

1930/4 - 154

In Labenz is dat west un in dei Tied, as dar noch kein Bahn fäuhrt hett. Do heebt dei Burn noch vel dei Fracht fäuhrn müßt, un ein Bur, dei hett veir Pier vör, dei kümmt mit Fracht dör Labenz, un as hei bi den Kraug kümmt, do is dar Hochtied west. Hei höllt still un kümmt je ok rin un drinkt'n Lütten mit, un as hei naher werrer rut kümmt, do is hei bannt west, do heebt dei Pier nich antreckt, un hei kann nich wierer, nich ein un nich anner.

Do geiht hei werrer rin, un sei heebt grad danzt. Sei schüllt mal'n Ogenblick still holn, seggt hei, un as sei dat daut, do seggt hei, dar is ein mank, dei höllt em, dat hei nich wierer kann. Hei schall dat nalaten, seggt hei, hei seggt em dat in Gauden.

As hei werrer rut kümmt, sitt hei noch fast. Do geht hei rund üm den Wagen rüm un sleet denn dat Sadelpierd, dat sleet hei mit dei Äxt vor den Kopp, dat fallt glieks daud hen. Hei lett dat ligg'n, un do kann hei mit dei anner drei Pier wierer.

Un do is dei Brüdigam in den Saal, dei is daud henfulln, dei hett dat makt hadd.

(Erzählt von Jochen Siemer, Gr. Boden, geb. 1839.)

Dar is mal'n Mann west, dei is tau'n Dod verurdeelt warn, un do seggt dei Gerichtsherrn tau em, wenn hei er'n Rätsel opgeben kann, wat sei nich raden künnt, denn is hei frie, seggt sei. Un do seggt hei:

Dat heebt sei nich raden kunnt, un eihr sei em los lat, hett hei er dat Rätsel noch segg'n müßt.

"Ja", seggt hei, "ik bün je ünnerwegens west, un mal kam ik na'n Hooln rin, dar seih ik in dei haugen Bäum dei veln Kreed'nnester. Un naher kam ik an'n Diek lank, dar swömmt dei veln Enten op rüm. Un denn gah ik na'n Burnhus rin, un op dei Grotdel dar seih ik, dat dar'n Mus in den Mehlsack taugang is. Un as ik naher wierergah, do is dar'n Kauh in den frischen Klewer tau freten. Un dat all is dat Rätsel."

(Erzählt von Jochen Siemer, Gr. Boden, geb. 1839.)